بسياري از قطعات كشيده شده، با فشردن قطعه كار بين دو قالب صلب با شكل هاي مشابه با قطعه نهايي توليد مي شوند. با اين حال، موادي چون لاستيك در فشارهاي زياد، بصورت واسطه هيدروليكي، فشاري مساوي در كليه جهات توزيع مي كنند. در برخي از عمليات كشش (مانند عمليات پرسكاري)، لاستيك مي تواند بعنوان قالب مقعر مناسب براي شكل دادن قطعه كار روي سنبه اي با شكل تقريبي عمل كند. لاستيك فشار را منتقل مي كند، زيرا در مقابل تغيير شكل مقاوم است. از اين ويژگي براي كنترل ازدياد طول موضعي قطعه كار استفاده مي كنند. كاربرد اينگونه قالب هاي انعطاف پذير با امتيازات متعددي از قبيل هزينه كم ابزار، عدم ضرورت جفت شدن قالب، كاهش سايش ابزار و عدم انتقال خش هاي قالب به قطعه تمام شده همراه است. علاوه بر اين، قطعات مشابه از ماده اي با ضخامت هاي مختلف را مي توان بدون تعويض ابزار توليد كرد. حجم توليد با قالب هاي انعطاف پذير غالباً از ساير فرآيندهاي كشش كمتر است. توليد «كم» به معني توليد چند صد قطعه، و توليد «زياد» به معني توليد 1000 قطعه يا بيشتر است. فرآيندهاي كشش با قالب انعطاف پذير را ميتوان به دو دسته كلي تقسيم نمود:

1) روش هاي كشش كم عمق، كه طي آن فشار بالشتك لاستيكي براي نگه داشتن و شكل دادن قطعه كار اعمال ميشود.

2) روش هاي كشش عميق، شامل ساز و كارهاي نگهداري مستقل قطعه كار.