ميتوان بين دو قطعه فلزي از طريق ايجاد مذاب موضعي مشترك بينشان اتصال به وجود آورد كه با انجماد مذاب، شبكه فلزي از حوضچه ذوب بطرف مركز ذوب حركت ميكند و اتصالي كه به وجود مي آيد اتصال جوشي نام دارد، به اين روش جوشكاري ذوبي² ميگويند.

در لحيم كاري دماي ذوب يك فلز با درجه ذوب پايينتر از دماي ذوب قطعه اصلي است كه در محل اتصال و نفوذ اين مذاب در منافذ سطح (مويينگي) حاصل ميشود اما در جوشكاري اتصال به وسيله ذوب موضعي بين سطوح قطعه كار و مخرج شدن آنها در يكديگر (با استفاده از مواد اضافي از طريق الكترود مصرفي) به وجود مي آيد. در ضمن جوشكاري يك فرآيند متالوژيكي است.

– پيوند بين اتمي در اتصالات جوشي در حد استحكام پيوند اتمي (قطعات كار) ميباشد صرف نظر از آنكه اتصال جوشي از طريق ذوب موضعي يا فشاري به وجود آمده باشد.

– در اتصال لحيمي فلز پايه ذوب نميشود و اتصال به وسيله ذوب فلز مصرفي (الكترود) و نفوذ در پايه انجام ميشود و پيوند اتمي مشابه پيوند اتمي فلز پايه در محل اتصال به وجود نمي آيد و از نظر استحكام اتصالي ضعيف تر از اتصال جوشي وجود دارد.

– اتصال ايده آل، اتصالي است كه همان خواص فلز پايه را دارد حتي ميتواند يك اتصال جوشي از نظر خواص يعني استحكام مكانيكي ضربه، انعطاف پذيري (چغرمگي) و … از فلز پايه بهتر باشد.

– ميتوان از جوشكاري بعنوان پوشش قطعات فلزي استفاده كرد با اين تفاوت كه الكترود مربوطه روي سطح كار ذوب ميشود و يک لايه رسوب جوش ايجاد ميكند و ازجمله مزيت آن بالا رفتن خواص خوردگي و سختي سطح فلز است و يك قطعه قابل جوشكاري به قطعه ديگر ميشود.

[2]Fusion Welding